De schepen
die ik ontworpen heb in deze reeks houden elk een zekere contradictie in. Ze
drijven of ze zweven maar zijn nooit gebonden aan een oppervlakte of een
horizon. Ze staan recht zonder context; de inhoud schuilt in de vorm en de
materie; ze zijn ontworpen om als een illusie van een menselijk ontwerp (een
zwevende architectuur) te functioneren. Ze zijn aantrekkelijk en tegelijkertijd
afstotelijk. Ze zijn leeg of bewoond door eenzaamheid. Ons oog ziet ze
verdrinken of vergaan als een
onmogelijke utopie. De apotheose is een ontploffing waarbij elk partikel een
ontwerp is, een sculptuur zonder zwaartekracht, een cultuur zonder mensheid. De
titel verwijst dan rechtstreeks naar die contradictie. Een oorlogsschip is
zwaar en vervaagt door het “dazzle-effect”. De blik wordt in een vangnet
gevangen. Het beeld heeft twee dieptes, de motieven en de vorm (het schip ).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten